بخش مهمی از تجربیات سفر به هر کشور، با خوردن غذای منحصربه‌فرد مردم آن سرزمین رقم می‌خورد. برای آشنایی با غذای ملی کشورهای مختلف جهان همراه این مقاله باشید.

غذای ملی نشانگر هویت فرهنگی و سنت آشپزی هر کشور است. البته کشورهایی نیز هستند که غذای ملی رسمی ندارند. در چنین کشورهایی برخی غذاها که علاقه‌مندان بسیاری پیدا کرده اند عملاً غذای ملی -هر چند غیر رسمی- در نظر گرفته می‌شوند. در بعضی موارد، غذاهای ملی از طریق رأی‌گیری عمومی توسط سازمان‌ها (که ممکن است وابسته به دولت یا مستقل باشد) انتخاب می‌شوند.

بعضی از کشورهای کوچک مانند مکزیک و اسپانیا سبک آشپزی ملی مرسوم و معینی دارند، در مقابل برخی کشورها مانند ایتالیا یا هند، چنان فرهنگ آشپزی گسترده و متنوعی دارند که معرفی تنها یک غذای ملی در این کشورها کاری بسیار دشوار است. دیگر کشورها مانند انگلیس یا ایالات متحده‌ی امریکا ترکیبی از نژادهای مختلف هستند و بنابراین غذاهای ملی مختلفی که دارند نشانگر اختلاط فرهنگ‌های بسیار است. در اینجا فهرستی از غذاهای ملی در سراسر جهان را آورده‌ایم که برخی خوشمزه (مثل هات داگ)، برخی منحصربه‌فرد و خاص (مانند صدف با سس وانیل) و برخی عجیب غریب (مانند کوسه‌ی شش ماهه‌ی تخمیر شده) هستند. با کجارو همراه باشید.

افغانستان؛ قابلی پلو

«قابلی پلو» (Kabuli Pulao) یا کابلی پلو یا افغانی پلو، یکی از پلوهای مشهور در افغانستان است که تنوع زیادی دارد و معمولا با گل کلم، گلم پیچ، هویج و دانه‌های روغنی متعددی آماده می‌شود. این غذا به‌طور سنتی دارای تکه‌های بزرگ گوشت بره است؛ اما امتحان کردن آن با گوشت گاو یا گوساله نیز خالی از لطف نیست.

پیاز را در روغن سرخ می‌کنند و تکه‌های گوشت را در آن تفت می‌دهند. نمک، گرام ماسالا و زعفران و آب را اضافه و حرارت را کم می‌کنند تا گوشت بپزد. در ماهیتابه‌ای جدا هویج، کشمش، بادام و پسته را جداگانه تفت می‌دهند. پس از پخت گوشت، آن را از آب بیرون می‌آورند. برنج را با نمک به آب اضافه می‌کنند و آب گوشت را روی مخلوط می‌ریزند تا برنج به‌صورت کته در آب گوشت بپزد. هنگام سرو غذا، برنج، گوشت، هویج، کشمش، بادام و پسته را برحسب سلیقه در ظرف می‌کشند.

الجزایر و تونس؛ کوسکوس

«کوسکوس» (Couscous)، غذایی محبوب در بسیاری از کشورهای عربی و شمال آفریقا و بربر است که در تهیه آن از سمولینای گندم و آرد گندم و گاهی وقت‌ها حبوبات استفاده می‌شود که معمولا آن را بخارپز می‌کنند یا با آب (آب مرغ یا عصاره آن) می‌پزند و در کنار گوشت، مرغ، سبزیجات و انواع سالاد سرو می‌کنند.

کوسکوس منبع غنی از انواع ویتامین و پروتئین است و نسبت به پاستا و برنج کالری بسیار کمتری دارد و از همین رو در تهیه انواع سالادهای رژیمی به کار می‌رود. به‌ازای هر پیمانه کوسکوس خشک آماده مصرف، ۱٫۵ پیمانه آب جوش یا آب مرغ و گوشت اضافه می‌شود تا حدود پنج دقیقه خیس بخورد؛ سپس به‌اندازه‌ی پنج تا هشت دقیقه روی حرارت ملایم می‌جوشد تا این دانه‌ها نرم و آماده مصرف شوند.

استرالیا؛ پای گوشت

«پای گوشت» (Meat Pie)، نوعی غذا است که گوشت و پیاز سرخ شده، قارچ، انواع سبزیجات و غیره در داخل خمیر پای قرار می‌گیرد و روی آن را با برس آشپزی معمولا تخم‌مرغ می‌مالند و در داخل فر می‌پزند. هنگام سرو هم روی آن را با سس کچاپ می‌پوشانند.

مردم استرالیا اغلب هنگام پیک‌نیک، این غذا را درست می‌کنند؛ چراکه هم تهیه‌ی آن آسان است و هم به‌راحتی خورده می‌شود. این فست فود باستانی اکنون به نماد استرالیا تبدیل شده است؛ به‌طوری که هر استرالیایی به‌طور متوسط سالانه ۱۲ پای گوشت می‌خورد که در طول سال به رقم ۲۷۰ میلیون پای می‌رسد.

اتریش؛ شنیسل

«شنیتسل وینی» (Wiener Schnitzel) به‌طور سنتی با گوشت گوساله، آرد، تخم‌مرغ و آرد سوخاری تهیه و در روغن سرخ می‌شود؛ اما اغلب از گوشت حیوانات اهلی همچون مرغ و بوقلمون نیز برای تهیه‌ی آن استفاده می‌کنند. این غذا را می‌توان با سالاد سیب‌زمینی و ژله انگور قرمز سفارش داد. در شهر وین، این غذا را از قدیم همراه با سالاد و پیش‌غذای سیب‌زمینی (معمولا سالاد سیب‌زمینی یا سیب‌زمینی ریز کبابی) سرو می‌کنند.

شنیتسل گوشت گوساله در منوی غذای تمام رستوران‌های کشور اتریش به چشم می‌خورد که تنوع پخت‌ زیادی دارد؛ برای مثال آن را در خمیر کورن فلکس و کوردون بلوی فرانسوی می‌پزند. شنیتسل، یک نام آلمانی میانه است که اولین بار در سال ۱۸۴۵ برای آن استفاده شد.

آذربایجان؛ دلماسی یا دلمه

دُلمه، خوراکی در خاورمیانه و مناطق اطراف آن مانند بالکان، قفقاز، روسیه و آسیای مرکزی است. دلمه کلمه‌ای ترکی به معنی «پُرشده» است و می‌توان آن را با برگ انگور، فلفل دلمه، کدو، گوجه فرنگی و بادمجان درست کرد. جمهوری آذربایجان در سال ۲۰۱۷، دلمه را در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رساند.

در آذربایجان هم مثل ایران انواع و اقسام دلمه وجود دارد؛ اما دلمه برگ مو و دلمه اوچ باجی (سه خواهر) از پرطرفدارترین و شناخته‌شده‌ترین آن‌ها به شمار می‌روند. برگ کلم، برگ مو یا بادمجان را با گوشت، برنج، حبوبات یا سبزیجات پر می‌کنند و سپس می‌پیچند. در کنار این غذا معمولا از سس سیر، ماست یا شیر ترش دَلَمه استفاده می‌کنند.

بنگلادش؛ پلو و ماهی کاری

ماهی صبور را با ادویه‌های آسیاب‌شده طعم‌دار می‌کنند؛ سپس در برگ موز می‌پیچند و به‌صورت بخارپز یا کبابی می‌پزند. برای طعم‌دار کردن آن هم معمولا از خمیر خردل، فلفل قرمز، روغن خردل و زردچوبه استفاده می‌کنند. معمولا مقداری از سسی را که برای طعم‌دار کردن به کار رفته است، نگه می‌دارند و پس از پخت ماهی روی آن می‌ریزند.

ماهی بخارپز شده اغلب همراه با برنج سرو می‌شود. ترکیب شوری و شیرینی و تندی در کنار هم غذایی بسیار خوش‌طعم و پرمزه به وجود می‌آورد که در سراسر بنگلادش و به‌ویژه داکا بسیار محبوب و پرطرف‌دار است.

بلژیک؛ مولِس فریتِس

هرسال بین ماه‌های سپتامبر تا فوریه (شهریور تا بهمن) حدود ۳۰ میلیون تن سیب‌زمینی سرخ شده و صدف رودخانه‌ای در بلژیک خورده می‌شود و از آنجا که محبوب‌ترین غذا بلژیک حساب می‌آید، رستوران‌های زیادی آن را به‌طور ویژه سرو می‌کنند. این غذا «مولِس فریتِس» (Moules-frites) نام دارد و از صدف تازه تشکیل شده است که در روغن زیتون، سیر، آویشن و موسیر پخته و در کنار سیب‌زمینی سرخ شده سرو می‌شود. مایونز یا خامه ترش تازه با طعم سیر از همراهان معمول این غذا هستند. اگر از علاقه‌مندان به غذاهای دریایی هستید، حتما از طعم لذیذ صدف‌های این غذا خوشتان خواهد آمد.

بلیز؛ لوبیا پلو بلیزی

«لوبیا پلو بلیزی» (Belizean Rice and Beans) از خوشمزه‌ترین غذاهای بلیز به شمار می‌رود که طرف‌داران زیادی دارد. مواد تشکیل‌دهنده‌ی این غذا را برنج و لوبیا تشکیل می‌دهند که همرا با گوشت خورشتی (معمولا گوشت گاو یا مرغ)، آب گوشت، سالاد سیب‌زمینی و موز سبز خورده می‌شود. برای تهیه‌ی این غذا، لوبیای پخته را با سیر، پیاز و گوشت شور مخلوط و با فلفل سیاه، آویشن و نمک طعم‌دار می‌کنند. پس از افزودن شیر نارگیل اجازه می‌دهند که غذا بجوشد. برنج را هم به این مخلوط اضافه می‌کنند و با حرارت ملایم می‌پزند تا آب آن جذب برنج شود. این غذا را به‌شکل‌های مختلفی آماده می‌کنند؛ به‌عنوان مثال به‌جای لوبیای قرمز، لوبیای چشم بلبلی در غذا می‌ریزند یا برنج و لوبیا را به‌صورت جدا پخته و بعد سرو می‌کنند.

بوسنی و هرزگوین؛ کِواپی

«کِواپی» (cevapi)، نام غذای محلی کشور بوسنی و هرزگوین است که بی‌شباهت به کباب کوبیده ما ایرانی‌ها نیست. برای تهیه‌ی این غذا، گوشت را چرخ کرده و به آن پیاز رنده شده، سیر، پاپریکا، نمک، فلفل قرمز، سبزی تازه و سفیده تخم‌مرغ اضافه می‌کنند و مواد را با دست ورز می‌دهند و به‌شکل سوسیس درمی‌آورند. سپس آن‌ها را روی باربیکیو کباب و با نان یا برنج، پیاز خام خردشده، پنیر خامه‌ای و فلفل قرمز سرو می‌کنند.

برزیل؛ فِیجو آدا

«فیجوآدا» (Feijoada)، یکی از غذاهای اصیل و محلی کشور برزیل است که در دستور پخت آن از گوشت و لوبیای سیاه استفاده می‌شود. برای تهیه‌ی این غذا، روغن زیتون را در ظرفی می‌ریزند و با گوشت گاو تفت می‌دهند. در ادامه لوبیا‌هایی را که از شب قبل در آب خیس شده است و همین طور گوجه فرنگی خرد شده، گشنیز، سیر، نمک و فلفل را اضافه می‌کنند و اجازه می‌دهند تا این خوراک با حرارت کم پخته شود. پس از نرم شدن گوشت و لوبیا و در مرحله‌ی آخر پخت، آب پرتقال و سوسیس‌های دودی یا گوشت را به مخلوط می‌افزایند. این خورش غنی و دل‌چسب اغلب به‌عنوان غذای ملی برزیل شناخته می‌شود و تقریبا در همه جای این کشور قابل تهیه است؛ اما اصالتا از غذاهای مردم ریودوژانیرو به حساب می‌آید. این غذا در اصل، پرتغالی است و در دوران طولانی استعمار برزیل، توسط پرتغالی‌ها وارد آشپزی این کشور شد.

کانادا؛ پوتین

یکی از معروف‌ترین غذاهای کانادایی، «پوتین» (Poutine) نام دارد که خاستگاه آن، استان کبک است. پوتین در واقع غذایی کانادایی-فرانسوی به شمار می‌رود که شامل سیب‌زمینی سرخ شده همراه با سس گوشت مرغ یا بوقلمون با طعم تند ملایم و تکه‌های پنیر تازه است و برای جلوگیری از نرم شدن سیب‌زمینی‎ها، پس از آماده شدن، این غذا را به‌سرعت سرو می‌کنند.

معمولا در اماکنی مانند سواحل کنار دریا، رستوران‌ها، زمین هاکی و واگن‌های سیب‌زمینی فروشی می‌توان این غذای لذیذ را تهیه کرد. با اینکه شاید پوتین، سالم‌ترین انتخاب در میان غذاها نباشد؛ اما در میان غذاهای فست فود، انتخابی منحصربه‌فرد برای کانادایی‌ها محسوب می‌شود. پوتین که قیمت مناسبی هم دارد، امروزه به‌حدی محبوب شده است که در هرجای دنیا می‌توانید آن را بیابید. مدل کلاسیک آن به‌تنهایی عالی است؛ هرچند با تاپینگ‌هایی مانند تکه‌های بیکن و گوشت دودی، طعمی بی‌نظیر پیدا می‌کند

شیلی؛ پاستل دچوکلو یا پای ذرت شیرین

گوشت گوساله چرخ شده، پیاز، زیتون و کشمش، مواد اصلی غذای «پاستل دِ چوکلو» (Pastel de Choclo) را تشکیل می‌دهند که با یک لایه کراستِ تهیه شده از ذرت شیرین پوشانده می‌شود. ذرت شیرین را به‌صورت خمیر درمی‌آورند و با ریحان خردشده طعم‌دار می‌کنند؛ سپس آن را با شیر و قدری چربی گوشت می‌پزند تا برای رویه‌ی غذا آماده شود. در ادامه موادی مثل سیر، پیاز، گوشت چرخ کرده را در زیتون تفت می‌دهند و به آن آرد ذرت و شیر اضافه می‌کنند و می‌گذارند که جا بیفتد. در نهایت روی مایه‌ی گوشتی را با خمیر ذرت، تخم‌مرغ، کشمش و زیتون تزیین می‌کنند.

چین؛ اردک پکن

«اردک پکن» (Peking Duck)، نوعی خوراک مشهور چینی است که با گوشت اردک طبخ می‌شود و خاستگاه آن شهر پکن است. سابقه‌ی این غذا به دوران حکومت‌های پادشاهی در چین باز می‌شود و علت شهرت آن، علاوه بر طعم خاص، گوشت لطیف و تردی است که در تهیه‌ی آن به کار می‌رود.

اردک‌ها را پس از ۶۵ روز تغذیه، سلاخی کرده، پرهایش را می‌کنند و به‌خوبی با آب می‌شویند. سپس با استفاده از پمپ‌های مخصوص، از زیر پوست ناحیه گردن، هوا تزریق می‌کنند تا پوست از لایه چربی زیرین جدا شود. در ادامه آن را به‌مدت کوتاهی داخل آب جوش می‌اندازند و بعد آویزان می‌کنند تا کمی خشک شود. در این مدت روی پوست مرغابی، لعابی از شربت مالتوز می‌مالند و می‌گذارند ۲۴ ساعت بماند. در نهایت این اردک را در اجاق‌های سربسته یا دیواری می‌پزند و ضمن افزودن چاشنی‌های مخصوص، با پیازچه، خیار، پنکیک چینی و سس لوبیا شیرین سرو می‌کنند.

کاستاریکا و نیکاراگوئه؛ گایوپینتو

«گایو پینتو» (Gallo pinto)، از غذای سنتی آمریکای مرکزی است که به‌خصوص در نیکاراگوئه و کاستاریکا تهیه می‌شود. این غذا قدمتی طولانی دارد و برای فرهنگ‌های مختلف آمریکای لاتین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. پایه‌ی این غذا را برنج و لوبیا تشکیل می‌دهد؛ به این ترتیب که لوبیا را می‌پزند تاحدی که تمام آب ظرف تمام شود. در ادامه برنج پخته، سیر، پیاز خردشده و فلفل را به آن اضافه و سرو می‌کنند. اغلب لوبیای سیاه یا لوبیای سودانی جایگزین لوبیا قرمز می‌شود.

کوبا؛ روپا بیه‌خا

غذای معروف «روپا بیه‌خا» (Ropa Vieja) در دوران حضور استعمارگران اسپانیایی از جزایر قناری، راه خود را به‌سمت کوبا باز کرد. این غذا از گوشت گوساله خرد‌شده در سس گوجه و فلفل تهیه و معمولا با برنج خورده می‌شود که بسیار بیشتر از آن چیزی که به نظر می‌رسد، لذیذ است. غذای یادشده را همراه با گوشت گوسفند، برنج و تکه‌های موز سبز سرخ شده سرو می‌کنند.

روپا بیه‌خا در زبان اسپانیایی به‌معنای لباس‌های کهنه است! با اینکه با شنیدن اسم آن شاید چندان تمایلی برای خوردنش نداشته باشید؛ اما این غذا یکی از خوشمزه‌ترین خوراکی‌های دنیا به شمار می‌رود.

دانمارک؛ فریکادله

«فریکادله»‌ (Frikadeller)، یک نوع کباب‌ دیگی است که از گوشت چرخ شده‌ی گوساله، پیاز، شیر و تخم‌مرغ تهیه می‌شود. سیب‌زمینی آب‌پز، سالاد سیب‌زمینی و مایونز، سس گوشت و ترشی چغندر از رایج‌ترین پیش‌غذاهایی هستند که در کنار این غذا سرو می‌کنند.

نان بروچن را با یک لیوان آب ولرم می‌خیسانند. سیر، پیاز و جعفری را خیلی خوب ریز و به گوشت چرخ کرده اضافه می‌کنند. نان را با دست فشار می‌دهند تا آب اضافی آن گرفته شود و سپس به مایه‌ی گوشتی می‌افزایند. پس از طعم‌دار کردن مواد با نمک، فلفل، پودر پاپریکا، سس خردل و تخم‌مرغ، به‌اندازه‌ی یک نارنگی از مایه گوشتی برمی‌دارند، در دست فرم می‌دهند و در تابه‌ای با حرارت ملایم سرخ می‌کنند. ریکادله مانند یک همبرگر کوچک، ولی قطور است.

اکوادور و پرو؛ سبیچه

سِویچه، یا «سِبیچه» (Ceviche)، یک غذای دریایی است که معمولا از ماهی و سخت پوستان (میگو و خرچنگ) تازه و خام تهیه می‌شود که در آب‌میوه‌های مرکباتی مانند لیمو خوابانده و با فلفل تند یا دیگر ادویه‌ها و پیاز خرد شده، نمک و گشنیز طعم‌دار شده است. آب مرکبات باعث تغییر ظاهر پروتئین می‌شود و حالتی شبیه به پخته به آن می‌دهد. به‌دلیل اینکه این بشقاب دریایی با گرما پخته نمی‌شود، باید پس از تهیه طی زمان کوتاهی مصرف شود تا خطر مسمومیت غذایی به حداقل برسد.

سویچه اغلب همراه با مواد دیگری مصرف می‌شود که مکمل طعم آن هستند؛ مانند سیب‌زمینی شیرین، کاهو، ذرت، آووکادو یا موز سبز. این ظرف در مناطق ساحلی اقیانوس آرام در آمریکای لاتین، به‌ویژه اکوادور و پرو، محبوب است و اگرچه منشأ این خوراک دریایی به‌شدت مورد بحث ‌است، در پرو یک خوراک ملی به حساب می‌آید. از حدود ۲۰۰۰ سال قبل این غذای تازه و تند از گزینه‌های محبوب تابستانی بوده است.

بریتانیا

رست‌بیف سنتی

از خوشمزه‌ترین غذاهای بریتانیا با شهرتی جهانی می‌توان به «رست بیف» (Roast Beef) اشاره کرد. در حقیقت رست بیف، ناهار سنتی روزهای یکشنبه است که از قدیم در این روز سرو می‌شود و برش‌های نازکی از گوشت کبابی را همراه با سبزیجات مختلف مثل هویج، نخود فرنگی و کلم میل می‌کنند.

سیب‌زمینی و پودینگ یورکشایر هم اغلب همراه با رست بیف سرو می‌شوند. با وجودی که این غذا در کشورهای دیگر مثل آمریکا، کانادا، ایرلند و نیوزیلند و استرالیا هم وجود دارد؛ اما غذای ملی انگلیس به حساب می‌آید و ریشه در تاریخ و فرهنگ مردم این کشور دارد.

فیش اند چیپس

هیچ غذایی به‌اندازه‌ی «فیش اند چیپس» (Fish & Chips) حس‌وحال بریتانیا را منعکس نمی‌کند. این غذا که شهرتی بین‌المللی دارد، جزو برترین گزینه‌هایی است که هر گردشگری در سفر به لندن یا هر شهر انگلیس باید امتحان ‌کند. ماهی سرخ‌شده با یک لایه‌ نازک پودر سوخاری، همراه با چیپس سیب‌زمینی در برش‌های بزرگ سرو می‌شود. این غذا را به‌طور سنتی با پیاز کاراملی و نخودفرنگی آب‌پز یا له شده‌ای می‌خورند که با نمک و سرکه طعم دار شده است. در روش اصلی، این غذا را با ماهی کاد تهیه می‌کنند؛ هرچند می‌توان آن را با ماهی‌های دیگر هم درست کرد.

چیکن تیکا ماسالا

«چیکن تیکا ماسالا» (Chicken Tikka Masala) از تکه‌های مرغ پخته در سس ادویه‌داری (ماسالا) تشکیل می‌شود که معمولا خامه‌دار، ادویه‌دار و نارنجی رنگ است و به نظر می‌رسد که محبوب‌ترین غذا در رستوران‌های بریتانیا باشد. منشأ غذا روشن نیست و پنجاب در هند و گلاسکو در اسکاتلند به‌عنوان مناطقی هستند که شاید این غذا ابتدا در آنجا تهیه شده باشد. البته با توجه به نام غذا ممکن است محصول ترکیب سلیقه‌ی آشپزی چند ملیت باشد.

چیکن تیکا ماسالا از تکه‌های مرغ بدون استخوان درست می‌شود که در ادویه گرام ماسالا و ماست، مزه‌دار شده‌اند. مقداری روغن یا کره داخل ماهیتابه می‌ریزند و آن را روی حرارت می‌گذارند؛ سپس مرغ‌ها را از داخل مواد خارج و در ماهیتابه سرخ می‌کنند. در ادامه سیر، پیاز و فلفل، نمک و ادویه‌ها را به‌همراه گوجه‌های پوره شده و خامه به ماهیتابه اضافه می‌کنند و فرصت می‌دهند که کمی غلیظ شود. در نهایت مرغ‌ها را به سس اضافه می‌کنند تا حدود پنج تا ۱۰ دقیقه بپزد. این غذا را می‌توان با برنج یا نان سرو کرد.

گینه استوایی؛ سوکوتاش یا خوراک ذرت

«سوکوتاش» (Succotash) یا خوراک ذرت، از لوبیای لیما یا سایر لوبیاها آماده می‌شود. از دیگر مواد تشکیل‌دهنده‌ی این غذا می‌توان به گوشت گاو نمک‌سود، سیب‌زمینی، شلغم، گوشت نمک‌سود، گوجه فرنگی، فلفل دلمه‌ی رنگی و بامیه اشاره کرد که ممکن است در این غذا به کار برود. ترکیب حبوبات و سبزیجات، غذایی غنی از اسیدهای آمینه ضروری به وجود می‌آورد. با توجه به اینکه سوکوتاش، غذایی نسبتا ارزان است و مواد آن به‌راحتی در دسترس هستند، این غذا در دوران رکود بزرگ در ایالات متحده آمریکا بسیار پرطرف‌دار شد.

گاهی وقت‌ها خوراک یادشده را به‌شکل کسرول تهیه می‌کنند که اغلب به‌صورت لایه‌ای ترد در رویه‌ی آن و یک پای سنتی لذیذ در بخش زیری است. کسرول به غذایی گفته می‌شود که در یک ظرف بزرگ با دیواره عمیق در فر پخته شده و در همان ظرف هم سرو می‌شود.

فرانسه؛ کرپ

«کرِپ» (Crepe) یک پنکیک بسیار نازک است که معمولا از آرد گندم یا آرد گندم سیاه تهیه می‌‌شود. کلمه‌ی کرپ به فرانسوی از ریشه‌ی لاتین crispa به‌معنای «پیچاندن» گرفته شده ‌است. اگر کرپ برای ناهار یا شام سرو شود، مخلفاتی چون پنیر، تخم‌مرغ، قارچ، کنگر فرنگی، ژامبون

و… در آن به چشم می‌خورد. این مخلفات را اغلب وسط کرپ می‌ریزند و گوشه‌هایش را به داخل تا می‌کنند.

کرپ شیرین می‌تواند به‌عنوان صبحانه یا دسر خورده شود؛ در این صورت روی آن هر ماده‌ی شیرینی نظیر نوتلا، مربا، پودر قند، شیره درخت افرا، عصاره لیمو، خامه فرم گرفته یا تکه‌های میوه می‌ریزند و نوش جان می‌کنند.

گرجستان؛ خاچاپوری

«خاچاپوری» (Khachapuri) یک نوع پای پنیر است که با خمیر و پنیر تهیه می‌شود و از دو کلمه‌ی گرجی خاچا (نوعی پنیر) و پوری (نان) تشکیل شده است. نان را با لایه‌ای از پنیر سولگونی می‌پزند و پیش از سرو تخم‌مرغ و کره‌ روی آن می‌ریزند. این غذا آن‌قدر محبوب است که روی میز بیشتر خانواده‌های گرجی به چشم می‌خورد و یکی از غذاهای ملی گرجستان است که به‌خاطر اهمیت زیادش برای مردم این کشور، جزوی از فرهنگ این منطقه به شمار می‌رود.

خاچاپوری انواع مختلفی دارد و در هر منطقه‌ی گرجستان، نوع خاصی از آن را درست می‌کنند که از نظر شکل و مواد اولیه با هم فرق دارند. از انواع خاچاپوری می‌توان به ایمرولی، خابیزگینا، آجارولی، اسوانوری، مگرولی، آچما، باچولبی و گورولی اشاره کرد.

آلمان؛ سوربراتن

«سوربراتن» (Sauerbraten)، یک کباب سنتی آلمانی است که به‌عنوان غذای ملی این کشور به شمار می‌رود و در رستوران‌های بین‌المللی سرو می‌شود. این غذا را می‌توان با انواع گوشت نظیر گوشت گاو، گوسفند و گوزن، تهیه کرد. قبل از پخت، گوشت خام را به‌مدت سه تا ۱۰ روز در مخلوط سرکه، آب، سبزیجات، ادویه و چاشنی‌ها مزه‌دار می‌کنند که در نهایت گوشتی ترد و نرم به دست می‌آید. این مایه را روی حرارت قرار می‌دهند تا گوشت بپزد و سرانجام با پودینگ سیب‌زمینی و کلم قرمز سرو می‌‌کنند. مواد مزه‌دار کردن و مخلفات کنار غذا، از منطقه‌ای به منطقه‌ی دیگر متفاوت است.

یونان؛ موساکا

کسانی که گوشت و بادمجان دوست دارند، حتماً از خوردن «موساکا» (Moussaka) لذت زیادی می‌برند؛ مخصوصا اگر خوب پخته شده و با لایه‌های گوشتِ آغشته به پنیر پر شده باشد. موساکا در اصل نوعی کسرول است که با لایه‌های بادمجان سرخ شده و گوشت تفت داده و طعم‌دار آماده و سطح رویی آن با سس بشامل پوشیده می‌شود. این دستورالعمل، نسخه‌های دیگری هم دارد؛ گاهی روی آن سس نمی‌ریزند و از سایر سبزیجات کمک می‌گیرند و به‌جای تکه‌های بادنجان، از تکه‌های کدو سبز، سیب‌زمینی یا قارچ سرخ شده ‌استفاده می‌کنند. در واقع حتی اگر گیاه‌خوار باشید می‌توانید نمونه‌های بدون گوشت این غذا را هم سفارش دهید.

مجارستان؛ گولاش

«گولاش» (Goulash)، جزو معروف‌ترین غذاهای مجارستان است که شامل یک سوپ یا خورش از گوشت و سبزیجات با چاشنی فلفل قرمز و سایر ادویه‌ها و ترشی‌ها می‌شود. منشأ این خوراک به خورش چوپان‌های مجار در سده ۹ میلادی برمی‌شود که در آن گوشت پخته و طعم داده شده، با کمک خورشید خشک و در کیسه‌هایی از سیرابی گوسفند بسته‌بندی می‌شد و برای تبدیل به یک وعده غذایی تنها نیاز به آب داشت. امروزه گولاشی که درون دیگچه پخته شود، به‌عنوان اصلی‌ترین نسخه شناخته می‌شود.

تقریبا هر منطقه‌ی مجارستان، نمونه مختص به خود را دارد؛ ولی یک گولاش معمولی چیزی مابین سوپ و آبگوشت است که از گوشت گاو (یا گوساله)، هویج، سیب‌زمینی، ادویه و پاپریکا تشکیل می‌شود. همان طور که گفتیم گولاش تاریخی به قدمت قرن نهم میلادی دارد؛ هرچند از قرن نوزدهم تبدیل به یک نشان ملی و ابزاری برای حفظ هویت مجارستانی شد؛ هرچند غذای محبوبی در اروپای مرکزی، شرق اروپا، کشورهای اسکاندیناوی و جنوب اروپا به حساب می‌آید.

هندوستان .بریانی

«بریانی» (Biryani)،‌ یک نوع برنج مخلوط است که انواع مختلفی دارد و می‌توان آن را به‌صورت گیاهی یا غیرگیاهی تهیه کرد. این غذا در سراسر شبه‌قاره‌ی هند از محبوبیت خاصی برخوردار است؛ هرچند که در مناطق دیگر دنیا نظیر کردستان عراق نیز تهیه می‌شود. در بریانی از ادویه‌های هندی، برنج، گوشت (مرغ، گاو، بز، بره، میگو یا ماهی)، سبزیجات یا تخم‌مرغ استفاده می‌کنند. اگر به‌جای گوشت، بریانی را با سبزیجات بپزند، به آن بریانی سبزیجات می‌گویند. بریانی از کلمه‌ی فارسی گرفته شده و به‌معنای گوشت کبابی است.

مرغ تندوری

پیشینه ابداع «مرغ تندوری» (Tandoori Chicken) به یک هندوی پنجابی به نام کاندان لال گوجرال برمی‌شود که از پاکستان فرار و رستوران موتی ماهال را در دهلی تاسیس کرد. این رستوران که همچنان پابرجا مانده، هر دو غذای مرغ تندوری و مرغ کره‌ای را ابداع کرده است. البته نمی‌توان دقیق اظهار کرد که دستور پخت آن از کجا آمده است؛ ولی با اطمینان می‌توان آن را یک غذای محلی دهلی دانست. برای تهیه‌ی این غذا ابتدا مرغ را چند ساعت در ماست و انواع ادویه‌های مختلف می‌خوابانند و سپس در تندور (اجاق سنتی سفالی هند)‌ می‌پزند. معمول‌ترین روش سرو غذا به‌صورت قطعه‌هایی به‌همراه استخوان است. طعم تند و ادویه‌دار مرغ، آن را از غذاهای معمول سایر کشورها متمایز می‌کند.

ماسالا دوسا

«ماسالا دوسا» (Masala Dosa)، غذای محلی محبوبی مربوط به منطقه‌ی جنوب هندوستان است که معمولا از برنج، عدس، دانه خردل سیاه، دانه شنبلیله، نمک، روغن نباتی، سیب‌زمینی، پیاز، فلفل سبز، برگ کاری و زردچوبه تشکیل شده و با چاتنی و سمبر سرو می‌شود. در واقع این غذا شامل پنکیک نازکی است که از خمیر برنج و عدس سفید درست شده و داخل آن با سیب‌زمینی پخته و تند و دانه‌های خردل پر می‌شود. در گذشته این غذا تنها در جنوب هند محبوبیت داشت؛ اما هم‌اکنون در همه‌جای هند و خارج از این کشور نیز یافت می‌شود.

اندونزی؛ ناسی گورنگ

ناسی گورنگ (Nasi Goreng) که در زبان اندونزیایی و مالایایی به‌معنای «برنج سرخ‌شده» است، به برنج سرخ‌شده یا نیمه‌پخته‌ای می‌گویند که معمولا از تفت برنج به‌همراه «کچاپ مانیس» (نوعی سس سویای شیرین)، موسیر، تمر هندی و فلفل تند تهیه و روی آن تخم‌مرغ نیمرو گذاشته می‌شود. این غذا را اغلب همراه با سوسیس گریل شده سرو می‌کنند. ناسی گورنگ را غذای ملی اندونزی نامیده‌اند؛ هرچند که در مالزی، سنگاپور و هلند هم متداول است.

ایران؛ چلوکباب

«چلو کباب» (Chelo Kebab) از دوران قاجار به بعد در سفره‌ی غذایی ایرانیان جا باز کرد و شامل گوشت چرخ‌کرده‌ی بره یا گوساله است که به‌صورت استوانه‌ای به سیخ کشیده و کباب شده و همراه با برنج زعفرانی و گوجه‌ی کبابی سرو می‌شود. سماق قرمز یا سماق قهوه‌ای، ادویه کباب هستند که دلیل استفادهی آن روی کباب این است که هنگام کباب‌شدن گوشت، کمی مواد سمی در آن تولید می‌شود که سماق این سم را از بین می‌برد.

واحد شمارش چلوکباب «دست» است. یک دست چلوکباب معمولا به یک بشقاب پر از پلو، کباب برگ (یک سیخ) یا کوبیده (دو سیخ) می‌گویند که همراه با گوجه فرنگی کبابی، سماق، پیاز و نوشیدنی (معمولا دوغ) سرو می‌شود. از انواع کباب‌ها می‌توان به کباب برگ، کوبیده، چنجه، شیشلیک و سلطانی اشاره کرد.

ایرلند؛ خورش ایرلندی

«خورش ایرلندی» (Irish Stew) از گوشت و سبزیجات تشکیل می‌شود و مانند سایر غذاهای دنیا، در هر نقطه‌ای آن را به‌شکل خاصی می‌پزند. در هر صورت مواد اصلی تشکیل‌دهنده‌ی آن شامل گوشت بره یا گوسفند، سیب‌زمینی، پیاز و جعفری می‌شود. گاهی وقت‌ها به آن هویج هم اضافه می‌کنند. گوشتی که در این خورش به کار می‌برند از گوسفندهای زیر یک سال تهیه می‌شود که چربی بیشتر و طعم قوی‌تری دارند. این‌طور به نظر می‌رسد که خورش ایرلندی از اوایل سال ۱۸۰۰ میلادی طبخ می‌شده است.

فلسطین؛ فلافل و حمص

«فلافل» (Falafel) یک خوراک عمده‌ خاورمیانه‌ای و غذای خیابانی محبوبی در نقاط مختلف دنیا است که با گلوله‌های سرخ شده نخود و ادویه‌جات تهیه می‌شود. کلمه‌ی فلافل از سه بخش «فا»، «لا» و «فل» تشکیل شده که در زبان قبطیان به معنی «کاملا از نخود» است و این غذا توسط قبطیان به شام و سایر کشورها گسترش یافت. ماده‌ی اصلی این غذا نخود است و در آن خبری از گوشت نیست؛ به همین دلیل گیاه‌خوارها می‌توانند از این غذای مغذی و پروتئینی استفاده کنند.

ایتالیا لازانیا

«لازانیا» (Lasagna)، نوعی غذای ایتالیایی است که از لایه‌های پاستای ورقه‌ای، سس مخصوص و پنیر پیتزا درست می‌شود. این غذا، انواع مختلفی دارد و معمولا آن را در فر می‌پزند. در ظرف تفلون یا پیرکس، یک ردیف خمیر لازانیا قرار می‌دهند و روی آن پنیر رنده شده و مقداری مایه گوشتی و سس سفید می‌ریزند. سپس یک ردیف دیگر خمیر لازانیا و سس سفید و مایه گوشتی و پنیر رنده شده می‌ریزند و به همین صورت ادامه می‌دهند و در نهایت هم ظرف را در فر می‌گذارند تا غذا بپزد.

مانند بیشتر غذاهای ایتالیایی، منشأ این غذا هم مورد بحث است؛ اما می‌توان گفت لازانیا به منطقه‌ی «امیلیا-رومانیا» (Emilia-Romagna) تعلق دارد. در همین منطقه بود که لازانیا از غذای رعیت‌ها به غذای اشراف تبدیل شد و داخل آن را با راگو یا سس گوشت پر ‌کردند.

پیتزا

«پیتزا» (Pizza)، از ورقه‌ی نازک نان تشکیل شده است که روی آن مخلفات گوناگون و پنیر ریخته و در فر یا تنور پخته می‌شود و به‌عنوان غذایی ساده و سیرکننده، همیشه یک غذا یا میان‌وعده‌ی رایج و محبوب بوده است؛ به‌خصوص در ناپل که سس گوجه‌فرنگی برای اولین بار به این غذا افزوده شد.

امروزه در ایتالیا دو نوع پیتزا وجود دارد: پیتزای ناپولی و پیتزای رومی. پیتزای ناپولی، بافتی ضخیم و پفکی دارد و کمی کوچک‌تر است. پیتزای رومی از خمیری نازک و تُرد تشکیل می‌شود که بافتی سبک‌تر و میزان کمتری گلوتن دارد. طبق یکی از افسانه‌های معاصر، نمونه اولیه پیتزا یعنی پیتزا مارگاریتا، در سال ۱۸۸۹ اختراع شد؛ زمانی که کاخ سلطنتی کاپودیمونته از آشپز خود رافائل اسپوسیتو خواست تا به افتخار بازدید ملکه، پیتزایی درست کند. از میان سه نوع پیتزای تهیه شده توسط او، ملکه پیتزایی را ترجیح داد که از سه رنگ پرچم ایتالیا: قرمز (گوجه)، سبز (ریحان)، سفید (موتزارلا) تهیه شده بود. ظاهرا این نوع پیتزا به همین دلیل «پیتزا مارگاریتا» نام‌گذاری شد.

پولنتا

«پولنتا» (Polenta) به‌نوعی سوپ ذرت می‌گویند که در طول تاریخ از دانه‌های دیگر نیز تهیه شده است و در اصل از هر نشاسته‌ای که در دسترس بود، مانند میوه‌ی بلوط و باکویت (گندم سیاه) استفاده می‌کردند. پولنتا شبیه پوره‌ی ذرتی است که مردم در ایالات جنوبی آمریکا می‌خورند. در برخی از شهرهای ایتالیا، پولنتا را همراه با خورش گوشت میل می‌کنند.

ساحل عاج؛ آلوکو

غذای آفریقایی «آلوکو» (Aloco) شامل موز سبز سرخ‌شده می‌شود که رویه‌ای ترد و مرکزی نرم دارد و با بادام‌زمینی طعم لذیذی پیدا می‌کند. قبل از سرخ‌کردن موز، آن را در خمیری از رازیانه، چیلی، نمک، زنجبیل و پیاز فرومی‌برند. کشورهای غرب آفریقا این غذا را به‌شکل‌های مختلفی تهیه می‌کنند که در گوشه‌وکنار خیابان‌ها و حتی رستوران‌ها در هر زمان از روز به فروش می‌رسند. این میان‌وعده‌ی تند، یکی از غذاهای خیابانی به حساب می‌آید که به‌راحتی آماده می‌شود؛ فقط کافی است که موز سبز رسیده را به‌صورت مورب برش بزنند و با خمیری از ادویه‌ها مخلوط و در روغن سرخ کنند تا ترد و چیپسی شود.

ژاپن کاری ژاپنی

«کاری ژاپنی» (Japanese Curry) یا کاره، نوعی غذای خورش‌مانند در آشپزی ژاپنی است که در آن از سس کاری استفاده می‌کنند. سس کاری از ترکیب سبزیجات، گوشت و مواد دیگر با پودر کاری به دست می‌آید که به‌طور آماده نیز به فروش می‌رسد. برای درست کردن این غذا، گوشت و سبزیجات مختلف مثل هویج و سیب‌زمینی را با هم ترکیب کرده و با کاری مزه‌دار می‌کنند؛ بعد از پختن، این مواد را با برنج، نودل یا نان می‌خورند. در ژاپن، رستوران‌های ویژه‌ای فقط به پختن این غذا اختصاص دارد؛ اما در رستوران‌های معمولی هم می‌توان این غذای خوشمزه را پیدا کرد.

کاره، یکی از انواع یوشوکو (غذاهای سبک غربی) است که در دوره میجی توسط اتباع انگلیسی به ژاپن وارد شد. در حال حاضر کاره در کنار رامن، جزو غذاهای ملی ژاپن به ‌شمار می‌آید و نزد مردم بسیار محبوب است. طبق نظرپرسی‌های انجام شده، در بین کودکان دبستانی ژاپن، این غذا در صدر محبوب‌ترین غذاها جای دارد.

سوشی

«سوشی» (Sushi)، خوراکی برنجی در آشپزی ژاپنی است که از برنج پخته‌ی ژاپنی با چاشنی سرکه، چندین مدل خوراک دریایی (بیشتر خام)، سبزیجات و تخم‌مرغ تهیه می‌شود و آن را به‌صورت سرد میل می‌کنند. در آغاز، سوشی تنها روشی برای نگهداری ماهی بود که در آسیای شرقی رواج داشت؛ ولی در نهایت وارد فرهنگ غذایی کشور ژاپن شد. این غذا انواع مختلفی دارد؛ اما از نظر مردم منظور از سوشی همان سوشی ادو است که برای تهیه‌ی آن، روی یک قطعه برنجی بیضی‌شکل، برشی نازک از ماهی خام یا پخته می‌گذارند. در هر صورت، سوشی‌ها به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: «ماکیزوشی» (makizushi) که رول‌های ماهی پیچیده شده در جلبک دریایی هستند و «ساشیمی» (sashimi) که ماهی برش داده شده روی برنج است.

رستوران‌های زیادی در ژاپن وجود دارند که فقط به تهیه سوشی مشغول هستند. به‌طور سنتی در گذشته برای ضدعفونی این خوراک از واسابی (تُرُب کوهی ژاپنی) و ترشی گاری (ترشی زنجبیل) استفاده می‌کردند. نوشیدن چای سبز به‌علت ویژگی آن در پیشگیری از مسمومیت غذایی نیز توصیه می‌شود.

رامن

«رامن» (Ramen) جزو غذاهای ملی ژاپن به حساب می‌آید که از ریختن نودل چینی در داخل سوپ ماهی یا گوشت تهیه و با ورقه‌های گوشت، جلبک دریایی و پیاز سبز سرو می‌شود. در این کاسه‌ی نودل از سه نوع سوپ با چاشنی‌های مختلف استفاده می‌کنند؛ مثل شویو یا همان سس سویا، میسو که در واقع خمیر سویا است و تونکوتسو (Tonkotsu) که نوعی گوشت است. این غذا در قدیم فقط با استخوان مرغ درست می‌شد؛ ولی امروزه برای تهیه آن، گوشت و غذاهای دریایی هم به کار می‌برند که باعث شده است تنوع زیادی داشته باشد.

خوردن رامن، آداب خاص و ویژه‌ای دارد؛ به این ترتیب که هنگام سرو آن، باید سر را نزدیک ظرف حاوی رامن برد و زمانی که با چاپستیک، چنگال یا قاشق، مقداری از آن را درون دهان خود قرار می‌دهید، فورا آن را هورت بکشید.

لائوس؛ لارب

سالاد «لارب» (Larb) یکی از غذاهای ملی کشور لائوس است که می‌توان آن را در بساط هر دست‌فروشی در خیابان‌های این کشور پیدا کرد. سالاد لارب از گوشت چرخ کرده (معمولا مرغ)، موسیر، سبزیجات، آب لیموترش، نعنا، سس ماهی، پودر چیلی و برنج برشته‌ی ترد و چسبنده تشکیل می‌شود. این سالاد را معمولا به‌همراه چند برش خیار و کاهو سرو می‌کنند تا مزه‌ی بسیار تند آن متعادل شود.

لتونی؛ خوراک گوشت و نخود و پیاز

«خوراک گوشت و نخود و پیاز» (Grey Peas, Bacon, and Onion) از غذاهای سنتی لتونی برای فصل پاییز و زمستان است و غذای سنتی کریسمس در این کشور به شمار می‌رود. این غذا نه‌تنها لذیذ و دل‌چسب است؛ بلکه موفقیت در سال آینده را نیز تضمین می‌کند. بر اساس فرهنگ عامه محلی، نخود خاکستری نمادی از سعادت و نشاط است. برای تهیه‌ی این غذا، نخود خاکستری یا گاهی وقت‌ها نخود قهوه‌ای را با آب و نمک می‌پزند تا نرم شود. در تابه‌ای روغن می‌ریزند و پیاز خردشده را تفت می‌دهند. بیکن دودی خردشده را نیز به پیازداغ می‌افزایند تا گرم و نرم شود. برای سروغذا، نخود را در ظرفی ریخته و روی آن مخلوط پیازداغ و بیکن تفت‌خورده می‌ریزند.

لبنان؛ کبه

کبه یا «کیبه» (Kibbeh) نوعی کوفته‌ی مدرن است که ماده‌ی اصلی تشکیل‌دهنده‌ی آن شامل بلغور گندم، پیاز خرد شده و گوشت گاو، بره، بز یا شتر چرخ‌شده به‌همراه ادویه‌های متفاوت می‌شود. این مواد را به‌شکل گلوله گرد کرده، دو سمت آن را تیز و در روغن سرخ می‌کنند. کیبه جزو غذاهای ملی لبنان محسوب می‌شود و بسیار محبوب است؛ هرچند در بسیاری از کشورهای خاورمیانه نظیر سوریه، فلسطین، مصر و عراق نیز غذای ملی به حساب می‌آید.

مالزی؛ ناسی لِماک

«ناسی لِماک» (Nasi lemak) معمولا در مالزی پیدا می‌شود و غذای ملی این کشور است. این غذا، برنجی سفید است که در شیر نارگیل بخارپز و سپس در برگ موز پیچیده و سرو می‌شود. گاهی برای معطر کردن این غذا، آن را در ترکیب با برگ‌ پاندانوس و زنجبيل می‌پزند. ناسی لماک را اغلب با سس تند، تخم‌مرغ آب‌پز شده، تکه‌های خیار، بادام‌زمینی بوداده، گوشت مرغ، ترشی سبزیجات و گوشت گاو سرو می‌کنند. دکه‌های فروش غذا نیز آن را همراه با تخم‌مرغ نیمرو و انواع سس سمبل مثل سس ماهی و سس اسکویید، گوشت یا مرغ رندانگ یا حتی مرغ سرخ‌شده می‌فروشند.

موریس؛ دالپوری

«دالپوری» (Dholl Puri) از معروف‌ترین غذاهای خیابانی موریس به شمار می‌رود و از آن جهت منحصربه‌فرد است که می‌توان آن را با هر غذایی و در هر لحظه‌ای از روز میل کرد و در عرض چند ثانیه باعث سیری می‌شود. مواد تشکیل‌دهنده‌ی این غذا عبارت‌اند از: «دال گرام» (dholl gram)، آرد چند منظوره، نمک، آب سرد، زردچوبه و روغن. دال گرام را که یک نوع حبوبات است، با آب می‌پزند تا نرم شود و بعد آن را به‌صورت پوره درمی‌آورند. برای تهیه‌ی نان این غذا، خمیری را آماده می‌کنند و به‌اندازه‌ی یک گلوله از آن برمی‌دارند و وسط آن مقداری پوره‌ی دال گرام قرار می‌دهند. تابه‌ را کمی چرب کرده و دالپوری را در آن سرخ می‌کنند.

مکزیک؛ تاکو

«تاکو» (Taco)، غذای سنتی مکزیک است که از نان تورتیلا و محتویاتی در درون آن تشکیل می‌شود. از گوشت تا مرغ و غذای دریایی و سبزیجات و حتی پنیر برای داخل تاکو به کار می‌برند. تاکو معمولاً با دست خورده می‌شود و سرو آن با سس سالسا یا آووکادو همراه است. منشأ تاکو به پیش از دوران ورود اروپایی‌ها به مکزیک برمی‌شود. در نوشته‌های اسپانیایی آمده که هنگام پذیرایی از آن‌ها در مکزیک، تاکو سرو شده ‌است.

تاکوی مکزیکی به‌حدی طرف‌دار دارد که روز چهار اکتبر به نام «روز ملی تاکو» نام‌گذاری شده است! واژه تاکو معادل کلمه انگلیسی ساندویچ است و در واقع به‌نوعی ساندویچ یا لقمه مکزیکی گفته می‌شود. این غذا زمانی جهانی شد که به ایالات متحده آمریکا راه یافت. در سال ۱۹۰۵ برای اولین بار در یکی از روزنامه‌های آمریکا مطلبی درباره‌ی تاکو منتشر و این غذای مکزیکی به مردم معرفی شد.

رومانی؛ مامالیگا

«مامالیگا» (Mamaliga)، یک نوع فرنی است که با آرد ذرت تهیه می‌شود و از غذاهای سنتی مولداوی، رومانی، چچن، اوستیا و گرجستان به حساب می‌آید. این غذا را در کشورهای ایتالیا، سوئیس، اسلوونی و کرواسی با نام «پولنتا» می‌شناسند. مامالیگا از نظر تاریخی، غذای رعیت‌ها و مردم فقیر بوده است که اغلب به‌عنوان جایگزینی برای نان استفاده و در مناطق روستایی فقیر نیز به‌جای غذای اصلی خورده می‌شد. با این حال، در چند دهه‌ی اخیر به یک غذای شیک و مجلل در رستوران‌های مطرح سرو تبدیل شده است. دلمه‌ی برگ مو یا دلمه‌ی کلم که با گوشت چرخ‌شده پر شده است نیز مکمل خوبی برای این غذا محسوب می‌شود.

موناکو؛ بَقبَژیون

«بَقبَژیون» (Barbagiuan) پیش‌غذایی است که عمدتا در بخش شرقی ریویرا، شمال ایتالیا و موناکو یافت می‌شود. داخل نان این غذا را با پنیر ریکوتا و برگ چغندر و سایر مخلفات پر می‌کنند. جالب است بدانید که اصالت این غذا به موناکو برمی‌شود و به‌حدی پرطرفدار است که در روز ملی این کشور در ۱۹ نوامبر خورده می‌شود.

برای تهیه‌ی بَقبَژیون، پیاز و پیازچه را در تابه تفت می‌دهند؛ سپس گوشت چرخ شده، برگ اسفناج یا برگ چغندر را اضافه می‌کنند تا گوشت و اسفناج پخته شود. مواد آماده شده را با پنیر ریکوتا و نمک و فلفل مخلوط می‌کنند. از این مواد داخل خمیر می‌گذارند و آن را به‌شکل پیراشکی درمی‌آورند و سرخ می‌کنند.

مراکش؛ طاجین

«طاجین» (Tagine) که از واژه‌ی تابه در زبان فارسی مشتق شده، نام ظرف و غذای مخصوص این ظرف است که در کشورهای شمال آفریقا، به‌خصوص مراکش و تونس استفاده زیادی دارد. اکثر غذاهایی که با این ظرف درست می‌شود و به آن‌ها طاجین می‌گویند، از لایه‌های خوش‌عطر گوشت، سبزیجات و همین طور ادویه، روغن و آب تشکیل شده است. این ترکیب پس از پخت به‌شکل غذایی سوپ‌مانند با سسی غلیظ و خوشمزه درمی‌آید که اغلب با نان مراکشی خورده می‌شود. در کنار این غذا معمولا کوسکوس سرو می‌کنند.

نپال؛ دال بات

محدودیت زراعت در برخی مناطق مرتفع نپال باعث شده است که دانه‌هایی مثل ذرت و جو به‌جای برنج کاشته شود. ضمن اینکه مردم این کشور از سیب‌زمینی و نان تخمیر نشده هم در غذاها استفاده می‌کنند. این موضوع را می‌توان به‌خوبی در غذای «دال بات» (Dal Bhat) مشاهده کرد که از اصیل‌ترین غذاهای بومی این سرزمین محسوب می‌شود. این غذا که از بنگال به کشور نپال وارد شد و از برنج به‌عنوان ماده اصلی، عدس و برخی مواد دیگر در پخت آن استفاده می‌شود، غذای ملی این کشور به شمار می‌رود. در کنار دال بات اغلب ترشیجات، کاری، گوشت، ماهی، ماست یا چوتْنی سرو می‌کنند.

هلند؛ استمپوت

«اِستَمپوت» (Stamppot) یک غذای بسیار سنتی هلندی است که شامل پوره سیب‌زمینی و دیگر سبزیجات همراه با سسی آبدار می‌شود. برای تهیه‌ی این غذا، سبزیجات و سیب‌زمینی را جداگانه می‌پزند و همه را به‌صورت پوره درمی‌آورند و با نوعی سوسیس دودی سرو می‌کنند. غذای مذکور را نه‌تنها در رستوران‌ها و کافه‌ها، بلکه در مغازه‌ها و سوپرمارکت‌ها نیز می‌توان تهیه کرد.

نیوزیلند؛ پاولووا

«پاولووا» (Pavlova)، محبوب‌ترین و مشهورترین دسر در نیوزیلند به حساب می‌آید و به‌دلیل ظاهر زیبایی که دارد در جشن‌های خاص و مراسم ازدواج و مانند آن سرو می‌شود. در واقع، دسر پاولووا به افتخار هنرمندی مشهور و اسطوره‌ای به نام آنا پاولووا تهیه شد.

دسر پف‌دار و سفید پاولووا که شبیه به لباس سفید و توری باله می‌ماند، بر پایه شیرینی مرنگ تهیه می‌شود. سفیده تخم‌مرغ را آن‌قدر می‌زنند تا کاملا پف کند؛ سپس با شکر، آب‌لیمو، آرد ذرت و طعم‌دهنده‌هایی مثل وانیل ترکیب می‌کنند. در ادامه، مرنگ را فرم می‌دهند تا شبیه به دسری موزون و رقصان شود. بعد آن را داخل فر می‌گذارند و به ‌حدی می‌پزند که پوسته‌ی بیرونی مرنگ برشته و ترد و رنگش کمی تیره شود؛ اما داخلش نرم و گرم و کرم‌دار باقی بماند.

کُره؛ کیمچی

یکی از قدیمی‌ترین و شاید اصلی‌ترین غذاها در فرهنگ غذایی کره‌ای‌ها، «کیمچی» (Kimchi) یا همان ترشی سبزیجات با ادویه‌های تند است. کیمچی، یک خوراک تخمیر شده سنتی است که از سبزی‌ها و ادویه‌های گوناگون و البته بیشتر وقت‌ها با نوعی کلم چینی بنام بائچو (baechu) و فلفل قرمز درست می‌شود. کره‌ای‌ها به‌طور معمول و روزمره، کیمچی را به‌عنوان غذای فرعی و مکمل همراه با برنج میل می‌کنند و معتقدند که بدون کیمچی، میز غذا کامل نمی‌شود. طعم منحصربه‌فرد کیمچی و همچنین ارزش غذایی بالا، فیبر فراوان و کالری پایین، آن را به غذایی محبوب در میان گردشگران خارجی تبدیل کرده است.

فیلیپین؛ چیکن آدوبو

«چیکن آدوبو» (Chicken Adobo) در میان معروف‌ترین غذاهای فیلیپین قرار دارد که از گوشت مرغ یا ترکیبی از گوشت و مرغ طعم‌دارشده در سس سویا، سیر و سرکه تشکیل شده است که در روغن کم سرخ می‌شود. همچنین دانه‌های فلفل سیاه و برگ بو خشک شده را نیز به آن اضافه می‌کنند تا غذا خوش‌طعم شود. در نهایت این غذا را با برنج سرو می‌کنند.

لهستان؛ بیگوس

«بیگوس» (Bigos) از کلم پیچ خرد شده، گوجه فرنگی، قارچ و انواع مختلف گوشت‌ها نظیر گوشت گاو، گوساله، گوزن و… تهیه می‌شود و علاوه بر لهستان، در کشورهای بلاروس، اوکراین و لیتوانی هم مورد استفاده است. بیگوس از آن غذاهایی است که هرچه طعم مواد بیشتر به خورد یکدیگر برود، خوشمزه‌تر می‌شود؛ به همین دلیل گاهی بیگوس را از چند روز قبل آماده می‌کنند تا طعم بهتری پیدا کند. هنگام سرو غذا به آن سس تند گوجه فرنگی اضافه می‌کنند تا لذیذتر شود.

روسیه؛ پلمنی

«پِلمِنی» ‌(Pelmeni) یکی از غذاهای سنتی و ملی روسیه به شمار می‌رود که به زبان محلی به‌معنای نان گوشت است. این غذا یک روش خیلی راحت برای ذخیره گوشت در یخبندان سیبری بوده و امروزه برای افراد تنها نظیر دانشجو‌ها و مردهای مجرد مناسب است. ضمن اینکه پلمنی در بسیاری از فروشگاه‌ها به‌صورت یخ زده عرضه می‌شود و می‌توان به‌راحتی آن را آب‌پز کرد.

پلمنی، خمیری به‌شکل هلالی یا دایره است که داخلش گوشت چرخ کرده می‌ریزند و آب‌پز می‌کنند؛ سپس با «اسمتانا» (Smetana) خورده می‌شود که چیزی مثل خامه ترش است. غذای مذکور بعضی وقت‌ها حالت سوپ دارد و گاهی هم خشک است و با کره و انواع سس‌های مختلف سرو می‌شود. اگر برای پر کردن خمیر، موادی مثل سیب‌زمینی و محصولات لبنی به کار رود، دیگر به آن پلمنی نمی‌گویند و به «وارنیکی» (vareniki) تغییر نام می‌دهد!

اسکاتلند؛ هگیس

اصلی‌ترین غذای اسکاتلند را می‌توان «هگیس» (Haggis) دانست که از ترکیب دل و جگر و قلوه‌ی خردشده‌ی گوسفند به‌همراه پیاز، جو دوسر، چربی، ادویه، نمک و آب‌گوشت تهیه و در سیرابی گوسفند ریخته و برای چندین ساعت پخته می‌شود. با وجودی که این غذا شاید ظاهر جذابی نداشته باشد؛ اما بسیار خوش‌طعم و لذیذ است. اصلیت این غذا به اسکاتلند برمی‌شود؛ هرچند که کشورهای زیادی غذای مشابه آن را با نامی متفاوت در فرهنگ غذایی خود دارند؛ از جمله چغور پغور یا جَغور بَغور که غذای محلی شهر زنجان است و از دل و جگر و قلوه درست می‌شود.

سنگاپور؛ برنج و مرغ هاینان

«برنج و مرغ هاینان» (Hainanese Chicken Rice)، پیشینه‌ای چینی دارد و از جزیره‌‌ای به‌ نام «هاینان» (Hainan) به سنگاپور آمده است؛ با این وجود به‌عنوان یک غذای ملی غیررسمی در سنگاپور شناخته می‌شود. ساکنان جزیره هاینان برای تهیه‌ی آن، گوشت یک مرغ چاق و پیر را می‌‌پزند و سپس آن را روی برنج پخته شده تکه‌تکه می‌کنند. این غذا اغلب با یک سس تند میل می‌شود که از ترکیب فلفل، زنجبیل و سس سویا درست می‌شود.

اسپانیا؛ پائیا

«پائیا» (Paella) یکی از غذاهای ملی و اصیل اسپانیا به شمار می‌رود که ماده‌ی اولیه‌ی آن برنج است و بسته به اینکه از چه مواد دیگری در پخت آن استفاده شود، گونه‌های مختلفی دارد. به این ترتیب که برنج را با گوجه فرنگی، سیر و سبزیجات می‌پزند و با گوشت یا محصولات دریایی سرخ شده سرو می‌کنند.

مکان پیدایش پائیا، بخش خودمختار والنسیا در شرق اسپانیا است؛ هرچند این غذا در سراسر اسپانیا طرفداران زیادی دارد. این غذا به‌شیوه‌ی سنتی در روز یکشنبه، در ظرفی بزرگ و روی آتش هیزم در فضای باز آماده می‌شود. مهم‌ترین انواع پائیا عبارت‌اند از: پائیای والنسیایی، پائیای غذاهای دریایی، پائیای مخلوط، پائیای سیاه، پائیای گیاهی.

در پائیای والنسیایی، ۱۰ ماده‌ی اصلی به کار می‌رود: گوشت مرغ، گوشت خرگوش، لوبیا سبز، لوبیای لیما، گوجه فرنگی، برنج، روغن زیتون، آب، زعفران و نمک. علاوه بر این، از مواد دیگری همچون سیر، کنگر فرنگی، گوشت مرغابی، حلزون یا اکلیل کوهی نیز می‌توان در پخت این غذا استفاده کرد.

سریلانکا؛ برنج و کاری

از غذاهای معروف سریلانکا می‌توان به «برنج و کاری» (Rice and Curry) اشاره کرد که شامل برنج آب‌پز (گاهی وقت‌ها در شیر نارگیل پخته می‌شود) به‌همراه سبزیجات مختلف نظیر سیب‌زمینی، یَم، بامیه، لوبیا سبز، مرغ یا ماهی، سمبل، خورش عدس غلیظ و پاپادوم (نوعی نان مسطح) می‌شود. تقریبا همه‌ی خانواده‌های سریلانکایی برنج و کاری را به‌عنوان غذای اصلی خود میل می‌کنند. در کنار این غذا، ترشی، چاتنی و گاهی وقت‌ها سمبل نیز گذاشته می‌شود که می‌تواند حسابی تند باشد.

سوئد؛ کوفته سوئدی

«کوفته سوئدی» (Swedish Meatballs) همراه با ماکارونی یا پوره سیب‌زمینی، سس خامه‌ای، مربای لینگون بری، آب‌گوشت و خیار ترشی سرو می‌شود. به این غذا که بیشتر یک غذای خانگی به حساب می‌‌آید، کوفته مامان‌پز هم می‌گویند. این کوفته‌ها را در مناطق مختلف سوئد به‌شکل‌های گوناگونی تهیه می‌کنند؛ به‌طوری که در نواحی شمالی، گوشت بدون چربی به کار می‌رود و در جنوب سوئد کوفته‌ها کمی چرب‌تر هستند.

سوئیس؛ روستی

«روستی» (Rosti) یک خوراک سیب‌زمینی است که با سرخ کردن سیب‌زمینی رنده‌شده در روغن تهیه می‌شود که رویه‌ای ترد و مرکزی نرم دارد. این غذا را همراه با نیمرو و اسفناج یا «گوشت سوسیس» (fleischkase) میل می‌کنند. گاهی وقت‌ها نیز بیکن، پیاز، پنیر و حتی سیب به این مخلوط می‌افزایند. این غذا توسط کشاورزان برن به‌عنوان صبحانه میل می‌شد؛ اما این روزها در سراسر سوئیس و جهان طرفداران زیادی دارد. بسیاری از مردم سوئیس، روستی را به‌عنوان غذای ملی خود می‌دانند و جالب است بدانید که در اکثر رستوران‌های این کشور در کنار غذای اصلی سرو می‌شود.

تایوان؛ سوپ نودل گوشت

«سوپ بیف نودل» (Beef Noodle Soup) از تکه های گوشت گوساله، رشته‌های نودل، سبزیجات و ادویه‌های تند تهیه می‌شود. این غذا را به‌شکل‌های مختلفی در آسیا و جنوب شرق آسیا می‌پزند. سوپ یادشده به‌عنوان غذای اصلی در تایوان به حساب می‌آید و هر سال جشنواره‌ی سوپ بیف نودل در تایپه برگزار می‌شود و رستوران‌ها و سرآشپزهای مختلف برای کسب عنوان «بهترین بیف نودل تایوان» با یکدیگر رقابت می‌کنند. از آنجا که این غذا تحت‌تأثیر مهاجران سرزمین اصلی چین در اوایل دهه ۱۹۰۰ بوده است، نسخه تایوانی آن اکنون یکی از محبوب‌ترین غذاهای تایوان به شمار می‌رود.

تایلند؛ پد تای

«پد تای» ‌(Pad Thai) معروف‌ترین غذای نودلی دنیا است که اغلب به‌عنوان یک غذای خیابانی و در غذاخوری‌های ساده‌ی تایلندی سرو می‌شود. برای تهیه‌ی آن، نودل‌ برنجی را پخته و بعد سرخ کرده و با تمر هندی، سس ماهی، میگو خشک، سیر یا پیاز کوچک و فلفل قرمز طعم‌دار و با برشی از لیمو ترش و بادام‌زمینی بوداده سرو می‌شود. سبزیجاتی مانند جوانه‌ها، گشنیز، ترشی تربچه یا شلغم و گل موز به‌شکل خام و همچنین میگو، خرچنگ، ماهی مرکب، مرغ یا پروتئین‌های دیگر نیز می‌توان در این غذا استفاده کرد. پد تای در زمان جنگ جهانی دوم در تایلند به محبوبیت رسید و از آن زمان به یکی از غذاهای ملی این کشور تبدیل شده ‌است.

ترکیه؛ دونر کباب

کباب تُرکی یا «دونر کباب» ‌(Doner Kebab)، نوعی کباب است که برای تهیه‌ی آن، حجم زیادی از گوشت یا مرغ را به‌صورت لایه‌لایه روی سیخی چرخان قرار می‌دهند و با چرخیدن کباب نزدیک آتش، گوشت به‌تدریج کباب می‌شود. برای سرو هم به میزان لازم از کباب می‌برند و همراه با مخلفاتی مثل پیاز، گوجه فرنگی، کاهو، خیار، فلفل و گاهی وقت‌ها پنیر عرضه می‌کنند. کباب ترکی جزو پرطرفدارترین غذاهای ترکیه به حساب می‌آید که هم به‌صورت ساندویچ و هم پرسی سرو می‌شود. این غذا امروزه به یکی از غذاهای ملی آلمان نیز تبدیل شده است.

روسیه و اوکراین؛ سوپ برش

سوپ بُرش (Borscht) یک غذای اوکراینی است که در ابتدا برای تهیه‌ی آن از ۳۰ ماده غذایی استفاده می‌کردند که این تعداد با گذشت زمان کمتر شده؛ هرچند تکنیک پخت آن همچنان حفظ شده است. این سوپ در کشورهای روسیه و اروپای شرقی به‌وفور استفاده می‌شود و از آنجا که ماده‌ی اصلی آن، چغندر است، رنگ قرمز اشتهابرانگیزی دارد.

برای تهیه‌ی سوپ برش، گوشت را به‌مدت یک ساعت می‌پزند و بعد به‌صورت حبه‌ای تکه‌تکه کرده و دوباره نیم‌ساعت آب‌پز می‌کنند. چغندرها را نیز می‌پزند و آب آن را نگه می‌دارند. سیب‌زمینی را حبه‌ای خرد می‌کنند و در آب چغندرها می‌ریزند تا بپزد. سپس آن را به‌صورت خلالی خرد کرده و به سیب‌زمینی و هویج رنده ‌شده و تفت خورده اضافه می‌کنند. گوشت و آب‌گوشت، آب‌لیمو، فلفل، نمک، کنسرو لوبیا، پیاز داغ و رب گوجه را هم به مایه می‌افزایند و پس از ۱۰ دقیقه پخت، آن را سرو می‌کنند. برای طعم بهتر، سوپ برش را معمولا با ماست یا خامه می‌خورند.

شاورما

«شاورما» (Shawarma) به کبابی می‌گویند که شبیه به دونر کباب طبخ می‌شود و شامل لایه‌های نازک برش خورده‌ی گوشت است که به‌صورت مخروطی روی سیخی گردان قرار می‌گیرد و کبابی می‌شود. پس از پخت، برش‌های نازکی از آن برمی‌دارند و داخل نانی مسطح می‌پیچند و با گوجه، خیار، پیاز و حمص سرو می‌کنند. با وجود آنکه می‌توان گوشت را به‌تنهایی و به‌صورت پرسی میل کرد، ساندویچ‌های شاورمایی که داخل نان مخصوص پیتا پیچیده شده‌اند، طرفداران زیادی دارمد. شاورما یکی از محبوب‌ترین غذاهای خیابانی جهان، به‌خصوص در مصر، عربستان و امارات متحده‌ی عربی است