هنر نقش برجسته
هنر نقش برجسته
نقش‌برجسته حجمی است از یک سو بسته و محدود که در آن اشیاء کم و بیش به صورت برآمده از سطح نمایش داده شوند. در کل نقش برجسته حالتی میان مجسمه سازی و نقاشی دارد؛ که معمولاً بدون رنگ پردازی ساخته می‌شوند.
سه نوع نقش های برجسته وجود دارد:
- نقش های برجسته بر روی سنگ و فلز یا نقش های برجسته کم (bas-relief ) که در آن مجسمه (یا عنصر اصلی) فقط کمی نسبت به سطح پس زمینه، برجسته تر است.
- نقش های برجسته زیاد (alto-relievo) که در آن بخشی از مجسمه به صورت سه بعدی ساخته می شود.
- نقش های برجسته عمقی (sunken-relief)، که در آن تصویر بر روی مواد سطح، کنده کاری و حکاکی می شود.
این هنر دارای پیشینه ای 20000 ساله در فرهنگ های شرقی و غربی است.
آنها اغلب بر روی دیوارهای ساختمان های بسیار بزرگ، کار می شدند.
چندین قطعه با هم ممکن است نشان دهنده توالی از یک صحنه یا رویداد باشند.
به طور کلی، طرح برجسته شده و پس زمینه آن هر دو از یک جنس هستند اما تعداد آثار در یونان و چین و ژاپن وجود دارد که این گونه نیستند.
کم عمق
نقش کم برجسته، نوعی تزئین سطح یا نما است که در آن برآمدگی یا برجستگی مجسمه بسیار جزئی یا کم عمق است. پس زمینه بسیار فشرده و یا کاملا مسطح است، مانند اکثر سکه ها که تصاویر حک شده روی آنها دارای برجستگی کم هستند.
با عمق زیاد
نقش برجسته زیاد یا نقش زیاد برجسته از عبارت ایتالیایی alto-relievo مشتق شده است و شامل بیشترین حد از نقش های برجسته و بیش از 50 درصد سطح پس زمینه می شود.
با این حال، درجه نقش های برجسته ممکن است بسته به نوع ترکیب و سوژه، متفاوت باشد، مثلا چهره با برجسته کاری زیاد انجام می شود.یکی از معروف ترین نمونه های این سبک، Themetopes از پارتنون است که در حال حاضر در موزه بریتانیا قرار دارد.
عمقی یا گود
نقش برجسته عمقی، تحت عناوین کنده کاری یا نقش برجسته گود (hollow-relief) نیز شناخته می شوند که در این سبک، یک تصویر بر سطح تخت حکاکی می شود و عمدتا ماهیت این تصاویر باریک و کشیده است. این سبک به طور عمده مربوط به هنر مصر باستان است، که در اکثر مواقع آنجا نور خورشید، قوی و سایه سنگین بود.
تاریخچه نقش برجسته
گرچه خاک رس و چوب احتمالا اولین مواد مورد استفاده در این هنر بودند، اما نخستین اثر نقش های برجسته، با سنگ و سنگ تراش ماقبل تاریخ ساخته شده بود.
در نقش های برجسته ، بیشتر از خط، بر کانتور و استفاده از کنتراست بین روشنی و تاریکی تاکید می شود.
اعتقاد بر این است که ساخت مجسمه در دوره ما قبل تاریخ، ساده تر از ساخت یک مجسمه ساده از یک پیکره کامل بوده است.
شیوه نقش برجسته کم (Bas-relief) برای صحنه هایی با شکل های زیاد و سایر عناصر مانند یک منظره یا پس زمینه معماری مناسب است.
در این روش می توان از هر وسیله یا تکنیک مجسمه سازی استفاده کرد که دو تکنیک حکاکی بر روی سنگ و فلز، به طور گسترده ای استفاده می شوند. در آثار بزرگتر، اغلب از سنگ مرمر، برنز و سفال نیز استفاده می شود.
در موارد کوچکتر، بیشتر از فلزات گرانبها، سنگ و موادی مانند عاج، گچ، مینا (لعاب) و چوب استفاده می شود.
در نقش برجسته های مصری ها و آشوری ها از رنگ های قوی استفاده می شد.
همانطور که در موزه پالرمو می توان دید، یونانیان باستان نیز از پلی کروم استفاده می کردند.
مجسمه های کلاسیک یونانی و رومی اغلب به شکل پیکره انسان بودند و در رویدادهای تاریخی یا نظامی یا در مراسم های عبادی، مورد استفاده قرار می گرفتند.
دیدگاهتان را بنویسید