دستمایه‌های آراستن که از نگارگری ایرانی به یادگار مانده، پیشینه دیرینه‌ای در هنرهای ایران دارند. چنانچه در دوره پیشاتاریخی نخستین کارهایی که بتوان نام نقاشی بر آن‌ها نهاد، در غار دوشه لرستان به گونه ای چکیده به نمایش کشیده می‌شد و یا در سنگتراشی‌های دوره‌ی هخامنشیان شیوه ای آرمانی و اندیشه گرا هست که در نگارگری‌های ایرانی اسلامی هم دنبال می‌شود. با اینکه گواه کمی از نگاره های دیواری در ایران در دسترس است، می‌دانیم نگاره دیواری آمیخته با گچبری، از دوره اشکانیان در ایران کاربردی شد و در دوره ساسانی در جاهایی مانند کوه خواجه، و پنجکنت سمرقند در آسیای میانه به اوج خود رسید.

داستان پردازی، رنگارنگی و شیوه نمایش پیکره ها (فیگورها) در نگاره های دیواری، به خوبی در نگارگری سده‌های آینده ردیابی پذیر است. مانی که نگارگری اشکانی بود و بر شیوه های نقاشی ایرانی در دوره خودش به خوبی تسلط داشت، به ترکستان شرقی که ترکان اویغوری حکومت می‌کردند مهاجرت و معروفترین اثر خود، یعنی کتاب ارژنگ را تصویرسازی کرد. در کتاب ارژنگ، عناصر ایرانی با عناصر بومی چینی دوره تانگ تلفیق و سبک خالصی به وجود آمد که بنا بر عقیده برخی پژوهشگران، نقاشی مانوی پایه و اساس نگارگری ایرانی اسلامی را به وجود آورده‌است.